سخنرانی روحانی در ۲۲ بهمن امسال حاوی مطالب عجیبی بود، ایشان به ۳ پیامد برجام افتخار کردند که در واقع تنازل بودند و اگر مایه شرمساری تلقی نشوند، مایه افتخار هم نیستند. رئیس جمهور به واردات کیک زرد، صادرات آب سنگین و ارتقای رآکتور اراک افتخار کردند و این در حالی است که:

۱- واردات کیک زرد افتخار نیست چرا که ما مجاز نیستیم بیش از ۳۰۰ کیلوگرم اورانیوم غنی شده داشته باشیم و باید بیش از آن را بدهیم و به جایش کیک زرد (که ماده اولیه برای غنی سازی است) بگیریم؛ آن هم در شرایطی که ۱۱ تن محصول (اورانیوم غنی شده) را در ازای ۱۹۷ تن ماده اولیه (کیک زرد) از کشور خارج کردیم!

۲- براساس برجام، افزایش آب سنگین کشور از ۱۴۳ تن، نقض برجام است و از این رو ناچاریم مازادش را به هر شکلی و با هر قیمتی چه با فروش و چه مجانی از کشور خارج کنیم. اخیراً ۱۱ تن آب سنگین را بدون مشتری و فعلاً به صورت مجانی به عمان فرستادیم تا شاید بعدها بتوانیم آن را بفروشیم و احتمالا در این مدت باید برای نگهداری آن، هزینه هم پرداخت کنیم!

۳- دولت برخلاف شروط ۹ گانه مقام معظم رهبری در اجرای برجام، بدون انعقاد قرارداد مطمئن برای بازطراحی و بازسازی قلب رآکتور اراک، آن را بتون کرد و هنوز هم نتوانسته است چنین قراردادی ببندند. روحانی فعلاً به ارتقای چیزی افتخار میکند که هنوز برای طراحیش قرارداد نبسته است! آن هم تغییراتی که رآکتور اراک نتواند اکسید اورانیوم طبیعی را مستقیماً به اورانیوم غنی شده تبدیل کند!

شاید علت این سخنرانی روحانی در ۲۲ بهمن این است که برجام در رفع تحریمها، ممانعت از وضع تحریمهای جدید و گردش چرخ اقتصاد کشور تقریبا هیچ اثر قابل مشاهده ای نداشته باشد. در واقع او ناچار است با دستاوردسازی درباره تنازلهای هسته ای یا رفع سایه جنگ، یا استفاده از عباراتی مثل آفتاب تابان، ابر شتابان، هوای پاک و باغ سیب و گلابی، برجام و ادامه راه تنازل را توجیه پذیر نماید.