اینکه روحانی در سفرش به کرمانشاه، اسرائیل را کودک کش ‌خواند کاملا بجا بود و از بدو تأسیس و از زمانی که زنان و کودکان فلسطینی و لبنانی را با بمب و موشک و حتی تیر مستقیم می کشت مصطلح بود ولی کودک صفت خواندن عربستان توسط روحانی از چند نظر قابل تأمل است: عربستان هم مثل […]

کودک صفت خواندن عربستان توسط روحانی

اینکه روحانی در سفرش به کرمانشاه، اسرائیل را کودک کش ‌خواند کاملا بجا بود و از بدو تأسیس و از زمانی که زنان و کودکان فلسطینی و لبنانی را با بمب و موشک و حتی تیر مستقیم می کشت مصطلح بود ولی کودک صفت خواندن عربستان توسط روحانی از چند نظر قابل تأمل است:

  • عربستان هم مثل اسرائیل چه به صورت مستقیم در یمن و چه به طور غیر مستقیم از طریق نیروهای تکفیری تحت حمایتش در عراق و سوریه دستش به خون هزاران زن و کودک آغشته است و اتحاد و همسویی ایشان در قتل و غارت و ایجاد ناامنی در کشورهای منطقه بعضاً با هماهنگی همدیگر انجام می شود.
  • شاید در لفظ عامیانه استفاده از عباراتی مثل زن صفت و کودک صفت، به عنوان ناسزا معمول باشند ولی این عبارات در ابتدا توهین به شخصیت زنان و کودکان تلقی می‌شوند و استفاده از آنها در ادبیات رسمی آن‌هم از سوی رئیس جمهور کشور جای دفاع ندارد.
  • به نظر می‌رسد دولت اینقدر در برابر خباثت‌ها و دشمنی‌های پرشمار آل سعود اعم از عدم برخورد با تجاوز به ۲ دونوجوان ایرانی، فاجعه منا، اعدام شیخ نمر، کاهش خصمانه قیمت نفت با همکاری آمریکا، حمایت از گروه های تروریستی و تکفیری منطقه ای، مواضع خصمانه ضد ایرانی، ورود خودخوانده به جنگ های نیابتی با ایران و… کوتاه آمده است که حتی در انتقاد به ایشان هم جرأت بکار گرفتن عباراتی که درخور جنایات‌شان باشد را ندارد!
  • اگر حتی کودک صفت خواندن عربستان توسط روحانی را یک توهین معمولی حساب کنیم و فرض کنیم که این عبارت توانایی صحبت داشته باشد، مسلم بدانید خود این عبارت از بکارگیریش برای آل سعود خشمگین و عصبانی خواهد شد، نهایت بدی که بتوان در رفتار کودکان مشاهده کرد این است که سریع باهم قهر کنند اما ده ها خوبی دیگر از جمله آشتی سریع و کینه نگرفتن از یکدیگر دارند که حتی معصومین علیهم السلام ما را سفارش به الگو برداری از ایشان کرده اند!
  • اخیرا تعداد اشتباه و ضد و نقیض‌گویی در سخنرانی‌ها و موضع‌گیری‌های روحانی زیاد شده است به نحوی که برخی از جملات و استدلالهای ایشان در فاصله کوتاهی توسط خودشان به صراحت نقض می شود که جا دارد افرادی که سخنرانی های ایشان را تنظیم می کنند و فردی که آنها را تأیید می کند و شخص روحانی نسبت به بررسی آن ها بیشتر توجه داشته باشند.